Coene soldaat in ’t Ey

Op 8 november vertelden Frank Van Mossevelde en Betty Van Cleemput het verhaal van Maurits Coene uit Zele in ’t Ey in Belsele. Het oorlogsverhaal werd aangevuld met muziek van Marc Hauman. Hieronder een verslag en enkele foto’s van dit optreden.

Ik beken, ook ik heb een oorlogsverleden. Zij het dan als vleermuizengids in de fortengordels rond Antwerpen en als buurvrouw van een eenbenige ex-Oostfronter. Oorlog intrigeert veel mensen. Elke oorlog is een drama, een verhaal van helfhaftige daden en van families die voorgoed uit elkaar worden gerukt. Oorlog is ook vaak een aanleiding tot prachtige muziek, denk maar aan de vredesconcerten van Passchendaele en de vele anti-oorlogsliederen die geschreven en gezongen werden.

’t Ey in Belsele programmeerde op 8 november 2009 een mooie voorstelling over de eerste wereldoorlog. Het verhaal van een frontsoldaat uit het Waasland, die aanvankelijk gestationeerd was in het Antwerpse. Deze vertelling werd muzikaal ondersteund door Marc Hauman en zijn twee kompanen: Lejo Janssens op gitaar en tweede stem en een mij onbekende chromatische accordeonist.

In de zomer van 1914 trok Maurits Coene uit Zele, pas 24 jaar, per trein naar Antwerpen om zijn vaderland te verdedigen. Hij had er goede moed in, ze zouden den Duits eens efkens gaan verslaan. Frank Coene, een verre nazaat van Maurits, groef net zolang in persoonlijke familiecorrespondentie en archieven, tot hij het verhaal van Maurits kon reconstrueren. Frank Van Mosselvelde bewerkte dat verhaal tot een boeiende vertelling die hij samen Betty Van Cleemput vertolkte. Beide acteurs hadden een aangename stem om naar te luisteren en vertelden het verhaal op een boeiende manier. Het verhaal werd opgebouwd aan de hand van brieffragmenten, die afwisselend door man of vrouw werden voorgelezen, ook alnaar gelang wie de brief schreef. Deze man-vrouw-afwisseling gaf het verhaal een extra dynamiek, je hoorde de stemmen en emoties doorheen de voorgelezen brieven.

De muzikale begeleiding was sober en gedoseerd, maar mooi. De dialectzang van Marc Hauman was goedgeplaatst en maakte het verhaal nog authentieker en levendiger. We hoorden vrolijke nummers die de tijdsgeest weergaven (gaan dansen in den ‘Den Boeres’ en het verhaaltje van ‘Kleine Jan’ die naar den akker trok). We hoorden ook droeve nummers, zoals het door Marc en Lejo prachtig tweestemmig gezongen ‘Jan Soldaat’. Maar speciaal voor de voorstelling werden ook enkele nieuwe nummers geschreven, en zo kwamen Maurice en moeder Coene met haar tabakswinkel ook echt tot leven in de muziek. Marc Hauman is goed in het tot leven brengen van verhalen uit vroegere tijden, doorheen zijn dialectzang klinken die verhalen erg geloofwaardig en authentiek.

Eén ding was mij een raadsel. Marc Hauman heeft voor de vorige CD van Hauman en de Moeite een prachtig vertaalde versie gemaakt van ‘The Green Fiels of France’, het bekende anti-oorlogslied van Eric Boggle (ook gekend als ‘No man’s land’ gezongen door June Tabor). Ik had gehoopt dit mooie lied in de voorstelling te horen, want dit is toch hét anti-oorlogslied in het repertoire van Hauman en de Moeite. Maar om een of andere reden was dit lied niet opgenomen in de voorstelling. Ik sprak er Marc na de voorstelling over aan en hij zei me dat hij zich ook afvroeg waarom dit lied er eigenlijk niet inzat. Soms zou ik muzikanten die te bescheiden zijn over hun eigen werk eens goed door elkaar willen rammelen.

Het was een mooie voorstelling met een aangrijpend en heel menselijk verhaal, dat heel mooi de tijdsgeest van de oorlogsjaren weergaf. Een verhaal waar de dialectzang van Marc Hauman zeer goed bij past. Voor een dergelijk product van geschiedenis, verhaal en muziek moeten er zeker kansen zijn bij Davidsfondsen en dergelijke verenigingen.