Concertverslag Sjansons Patinées (alweer een Wannes-VdV-hommage) op 7 mei 2010 in de Rataplan in Borgerhout

Er zijn zo van die zaaltjes waar het goed is om te zijn. De Rataplan is er zo eentje. Verstopt in een fijne multiculturele buurt in Borgerhout waar zo goed als iedereen je kan verderhelpen als je er de weg ernaartoe vraagt. Een kleine, nostalgische parochiezaal, het voormalig gildenhuis Heilige Anna, met een degelijk ouderwets toneelpodium op de eerste verdieping. Sfeervol aangekleed met fijne belichting en leuke tafelkleedjes in de bar waarachter sympathieke vrijwilligers wereldwinkelproducten schenken. Meestal staat er voor het publiek een tribune opgesteld, zodat je overal goed kan zien. Maar dit keer was het erg rustig qua opkomst en stonden er tafeltjes en stoeltjes op de stenen vloer.

De Rataplan is al meer dan 12 jaar een kunstencentrum met een hart voor de buurt. Het begon als een repetitieplaats voor jonge theatermakers en groeide van uit tot een kunstencentrum met een volwaardige programmatie. De Rataplan biedt ondersteuning aan nieuw talent op het podium en produceert eigen theaterwerk. In de typische, warme huiskamersfeer kan je bijna dagelijks muzikanten en acteurs aan het werk zien. Vorig jaar was er spanning, de Rataplan dreigde haar subsidies van de Vlaamse Overheid te verliezen. Hoe het precies afgelopen is, vind ik nergens terug, maar het lijkt erop dat enkele andere sponsors, waaronder provincie, stad, district en KBC mee op de kar zijn gespongen. De Rataplan is in zijn promotie en ticketbalie ook duidelijk verbonden met de Roma, die een eindje verder aan de andere kant van de Turnhoutsebaan ligt.

Hoewel de nadruk op theater ligt, wordt er ook heel wat muziek geprogrammeerd in de Rataplan. En af en toe zit daar ook folk bij. Zo zagen we eerder Cathérine Delasalle en ‘A la Rum’ in deze zaal. Op vrijdagavond 7 mei stond ‘Sjansons Patinées’ er geprogrammeerd, een eigenzinnig project van de uit het Brusselse afkomstige nyckelharpaspeler Didier François. Toen hij 26 was en viool studeerde in Antwerpen was hij de bovenbuur van Wannes Van de Velde. Die had hem ooit uitgedaagd om zijn nummers van een andere melodie te voorzien, en zo geschiedde. Het project werd ‘Sjansons patinées’ gedoopt, wat zoveel als ‘verweerde liedjes’ kan betekenen.

Didier François componeerde bij een aantal bekende nummers nieuwe muziek en enkele andere melodieën van Wannes werden voorzien van nieuwe instumentale arrangementen. Didier componeerde ook nieuwe muziek, o.a. geïnspireerd door een schilderij van Wannes dat bij hen in de traphal hing. Hij maakte ook een aparte bewerking van ‘Gnossienne’ van Eric Satie, gewoon omdat Wannes volgens hem van eigenzinnige muziek hield.

De link met Wannes Van de Velde werd vooral in het begin heel duidelijk gelegd. De voorstelling begon met een video-opname van Wannes die het verhaal van Pepe Tilde vertelt, een eenarmige Andalousiër die in Antwerpen terechtkwam en er een bijzondere ontdekking deed. Wannes vertelde in sappig dialect en met een grote taalvaardigheid. Hij was een meesterverteller die zelfs na zijn dood een publiek van begin tot einde muisstil naar zijn verhalen doet luisteren.

Didier François, die zelf de mooi en warm klinkende Zweedse nyckelharpa bespeelde, betrok een schare begenadigde artiesten in dit project. Als muzikanten speelden Aurélie Dorzée (altviool), Lode Vercampt (cello) en Peter Verhaegen (elektrische bas) mee. De arrangementen klonken mooi en overwegend ingetogen en klassiek. Ook de zangers die meededen waren niet de minsten: Patrick Riguelle, Neeka en Tom Theuns. Deze laatste raakte voor een keer geen gitaar aan en was bovendien de eerste zanger die ik op het podium zijn teksten van een laptop zag aflezen… De ietwat hese stem van Partick Riguelle, het ruige stemgeluid van Tom Theuns en de zuivere vrouwenstem van Neeka vulden elkaar goed aan, al overtuigde het vocale werk me niet altijd. Het gezelschap had dan ook een luxeprobleem: het beperkte aantal gezongen nummers in de voorstelling moest door de 3 zangers gedeeld worden. Het deed wat vreemd aan een nummer als ‘Ik wil deze nacht in de straten verdwalen’ plots op een heel andere melodie te horen. Al moet zeker ook gezegd zijn dat ‘Il m’arrive d’oublier’ prachtig werd gezongen door Patrick Riguelle, voor mij het kippevelmoment van de avond.

Het was beslist de meest eigenaardige en eigenzinnige Wannes-herdenking die ik al zag. Ik heb ervan genoten. In een gezellig concertzaaltje met mooie muziek en goede klank een drukke werkweek afsluiten in goed gezelschap en met een goed glas wereldwinkelwijn doet altijd deugd. Het programma werd in 1 set afgewerkt en was daardoor wel wat kort, het had van mij best wat langer en in 2 delen mogen zijn. De muziek was boeiend en de arrangementen mooi doordacht, al was het zeker bij een eerste beluistering niet steeds gemakkelijke muziek. Ik hoorde iemand zeggen dat wat op het podium gebracht werd te ver af stond van het materiaal van Wannes. Maar waarom zouden hommages een kopie van het origineel moeten zijn? Laat muziek maar leven…

Een CD-bespreking van dit project kan je nalezen op: http://www.folkroddels.be/artikels/42162.html