Concertverslag The Dubliners op 8 oktober 2010 in Antwerpen

Het begint een vaststaand gegeven te worden: één maal per jaar komen The Dubliners optreden in de Elisabethzaal naast de zoo in Antwerpen. The Dubliners, de grote pioniers in de heropleving van de Ierse muziek, zijn vandaag een van de oudste bands in de wereld. Maar zijn ze nog steeds de moeite waard om gezien en gehoord te worden? We zochten het uit op 8 oktober 2010. Hieronder een concertverslag aangevuld met foto’s van Enid Bühler en Ria Voet.

The Dubliners ontstonden in Dublin in 1962. Van de 5 originele Dubliners leven er nog slechts 2: banjospeler Barney McKenna en violist en fluitist John Sheahan. Beide heren zijn nu 71 jaar jong. Bekende bandleden die intussen stierven zijn de legendarische Luke Kelly (+1984) en Ronnie Drew (+2008). Luke Kelly werd destijds vervangen door 2 nieuwe leden, Eamonn Campbell (°1946, gitaar) en Séan Cannon (°1940, leadeang en gitaar). Beide maken ook nog steeds deel uit van The Dubliners. Het vijfde en nieuwste bandlid is Patsy Watchorn (°1944, leadzang, banjo, bodhran).

Zoals elk jaar en ondanks de behoorlijke ticketprijzen van de Elisabethzaal (tussen de 34 en 47 euro) slaagden The Dubliners er weer in de zaal zo goed als uitverkocht te krijgen. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit oudere generaties, al was er zeker ook jonger volk aanwezig.

Ik vreesde een beetje voor een concert vol vergane glorie, maar dat werd het zeker niet. The Dubliners brachten een mooie set, met gekende ambiance-klassiekers, maar ook met mooie, rustige, minder bekende nummers. En de heren zijn nog steeds uitstekende muzikanten. John Sheahan onderscheidde zich met zijn prachtige, beheerste viool -en fluitspel. Een van de hoogtepunten van het concert was het rustige en zeer mooie ‘Saint Patrick’s Cathedral’ dat hij zelf schreef. Je kan er hier een versie van beluisteren, weliswaar met veel geroezemoes, maar zelfs dan blijft het zeer mooi. 

Het was ook mooi en liefdevol om zien hoe John Sheahan voor zijn leeftijdsgenoot Barney McKenna zorgde. Barney werd enkele jaren geleden getroffen door een lichte hersenbloeding en daardoor spreekt hij wat moeilijk en is zijn grove motoriek nogal hoekig. Maar de man blijft doen waar hij goed in is: lange verhalen vertellen en vooral ook banjo spelen. Barneys fijne motoriek is nog steeds perfect in orde en zijn snelle banjospel mag er zijn. Barney stal de show met zijn mopjes en verhaaltjes en met de ode die hij bracht aan zijn oude vrienden Wannes Van de Velde en Dirk Lambrechts (voormalig RUM). Speciaal voor hen speelde hij, zoals hij de laatste jaren steeds deed in Antwerpen, de Vlaamse traditional ‘De Vagebond’ waar ook Wannes Van de Velde een versie van heeft gemaakt. Maar het meest ontroerend was Barney in een van de ballades die hij zong: “I wish I had someone to love me”. Prachtig om hem zo eerlijk en breekbaar te horen zingen: “I wish I had someone to love me, someone to call me her own, someone to sleep with me nightly, I’m weary of being alone.” Hier kan je een filmpje van dit nummer bekijken. (Let ook hier weer op de mooie instrumentale begeleiding.)

Een greep uit de nummers die op de setlist stonden en die wellicht door heel wat mensen gekend zijn: The Spanish Lady, Whiskey in the Jar, The Black Velvet Band, I’m a Man You Don’t Meet Every Day, The Rare Ould Times, The Nightingale, The Rocky Road to Dublin, The Night Visiting Song, The Old Triangle, Molly Malone,… Maar het was zeker geen set met alleen maar meezingers. Er zaten ook mooie luisternummers in. Kenmerkend voor The Dubliners is hun vrij beperkte instrumentarium met gitaren, banjo’s, viool of fluit en af en toe een beetje bodhran. Barney McKenna nam voor enkele nummers ook een trekzak in de handen. Er werd mooi gemusiceerd. In de zang wisselden Séan Cannon, Patsy Watchorn en Barney McKenna elkaar af, wat voor aangename variatie zorgde.  

The Dubliners hadden er zin in die avond, en ze hadden ook hun lugubere Ierse humor bij. Zo leerden we bijvoorbeeld wat het verschil is tussen een huwelijksfeest en een doodswake (er is er eentje minder dronken). Toen Barney met wandelstok en de hulp van een steward het podium verliet, liep John Sheahan even immiterend krom achter hem, zijn vioolstok als wandelstok gebruikend,… Deze heren hebben een massa podiumervaring en weten hoe ze hun publiek aan zich kunnen binden.  

Conclusie: het is de moeite The Dubliners een keer aan het werk te zien. Deze heren hebben een enorme staat van dienst en slagen er nog steeds in hun publiek te boeien, ze staan nog steeds met veel spelplezier op het podium. Afspraak volgend jaar in de Elisabthzaal in Antwerpen?