Follia! in de Arenbergschouwburg

Op 14 november gaf Follia! een optreden in de kleine zaal van de Arenbergschouwburg. Deze keer speelden ze geen bal, maar wel een luisteroptreden. Hieronder een verslag en een foto-impressie van dit optreden.

---

Verleid door 7 knappe mannen tegelijk op een podium

Nee, ik ben niet van plan om voortaan een verslag te schrijven van élk optreden waar ik naartoe ga. Maar vanavond ben ik verleid door 7 knappe mannen tegelijk op een podium. Dit optreden was te goed om er niets over te schrijven, en dus zwicht ik, nadromend van zoveel schoons.

Op 14 november gaf Follia! een optreden in de kleine zaal van de Arenbergschouwburg. Deze keer speelden ze geen bal, maar wel een luisteroptreden. Voor dit optreden was een klein en intiem, maar zeer welwillend publiekje van pakweg 45 man opgedaagd. Niet veel volk dus, en op enkele dapperen na al helemaal niet het folkpubliek dat we gewend zijn tegen te komen bij folkoptredens in Antwerpen. Was de drempel van de Arenbergschouwburg te hoog voor folkies of was er onvoldoende publiciteit gemaakt, of zijn er geen folkies meer in Antwerpen? Alle afwezigen hebben een zeer goed concert gemist.

De spanning voor dit optreden zat er goed in bij zanger-violist Pieter Decancq, dat bleek bij de eerste nummers waarin hij als frontzanger nog wat moest loskomen. Maar dan kwam er een moment van intens samenspel met medeviolist Jeroen Goegebuer en even later een liefdevol oogcontact tussen Pieter en zijn broer Johan, en toen was het ijs gebroken en barstte het optreden los. Het werd een intiem wild concert. Bij momenten liefelijk en bij andere momenten passioneel en stomend wild zoals we van deze bende stoere-jongens-onder-elkaar gewoon zijn. Is er bij Follia dan nog nooit een muzikant van het podium gevallen? Het is in ieder geval geweldig om deze mannen zich zo intens te zien geven en tegelijk ook zeer goed en creatief te horen samenspelen. Follia! verdient het om niet alleen bedanst te worden, maar ook om beluisterd en bekeken te worden in theaterzalen en culturele centra.

Het geluid en de muzikaliteit van Follia! wordt bepaald door 2 violen, dwars- en andere fluiten, doedelzak, schalmeien, af en toe een accordeon en panderetta, zingende mannen en een stevige ritmesectie van bas, gitaar en drum. Je merkt dat hier heel wat professionele muzikanten op het podium staan. Follia baant zich een weg tussen folk, jazz en rock, zeggen ze zelf. Al zou ik de muziek van deze avond zelf eerder definiëren als intieme hardfolkrock. Follia! is feest. Gezonde muzikale gekte, gedistilleerd uit de wijde wereld en gebotteld in België. Muziek die moeiteloos moduleert van sexy en slepend naar snedig en snel, van vertrouwd westers naar mysterieus oosters, van traditioneel naar experimenteel…

Dit concert was een voorbereiding op het uitkomen van de derde CD van Follia! De eerste was er in 2004, de tweede in 2006. Wat belooft de derde CD? Ik vermoed enkele intiemere nummers en meer zuiderse klanken, er werd alvast geregeld in het Spaans (denk ik toch) gezongen en enkele keren hoorde ik iets tango-achtigs. Verder ook een traditioneel klinkend Nederlandstalig nummer met Franse aanvulsels, De nachtegael in de ruigte (of het in kan ook de nachtegael in iets anders zijn geweest). Er was een nieuwe, door de broertjes Decancq gerapte gavotte die getuigde van een goeie combinatie van contrasten. Melkterroristen, een nummer van Johan die al drie keer papa werd, met klagende dwarsfluiten en violen, ging dan weer over nachtelijk huilende baby’s, of wat had je gedacht…

Zoals we gewoon zijn van Follia! werd er ook heel wat geëxperimenteerd met stemmen, klanken en talen. Violist en frontzanger Pieter Decanq liet horen dat hij vocaal heel wat in zijn mars heeft. Hoe zelfzekerder hij werd doorheen het optreden, hoe beter zijn stem doorklonk. Daarnaast was er uiteraard de uiterst coole dwarsfluitist Sammy Lee D’Haese die sprinkhaangewijs een heel register klassieke en minder klassieke zangoefeningen uit zijn strottenhoofd perste en gitarist Gabor die hardrockgewijs gilde, schudde en brulde dat het een lieve lust was. Ik vind het zeer fijn dat zang in deze stoere mannenband een belangrijke plaats blijft hebben, het is de zang die Follia! iets unieks en iets traditioneels geeft. Naast de violen, fluiten, doedelzak, accordeon en de panderetta natuurlijk.

Het wel opgedaagde publiek was zeer gemotiveerd en erg gewillig. Het klapte al dapper mee bij het tweede nummer van de avond, het liet zich gedwee in twee spijten als oe-tsjak-koor voor saliethee drinkende sprinkhaan Sammy Lee D’Haese en op het einde van de avond liet het zich verleiden tot het wild uitstoten van ouwa-ouwa-ouwa-kreten. Wild dansen ging echter een stapje te ver in deze bescheiden massa. Zelfs nadat de broertjes Decancq op het podium duidelijk visualiseerden dat je op een bepaald nummer een bourrée kon dansen, bleven het bewegingsgehalte van het publiek beperkt. Tja, het was dan ook een luisteroptreden natuurlijk… bij momenten intiem, op andere momenten zeker ook passioneel en stomend. En liefdevol, zoals in de manier waarop de muzikanten elkaar aankeken en Pieter op het einde tegen het publiek zei dat hij zijn broer Johan graag zag.

De derde CD van Follia! belooft iets moois en creatief te zullen worden. Ik denk dat ik weet dat ik hem ga kopen als hij uitkomt.

Muzikanten:
Pieter Decancq: zang, viool, pandereta
Johan Decancq: Vlaamse renaissancedoedelzak, middeleeuwse schalmeien, diatonische accordeon, fijfer, zang
Sammy Lee Daese:dwarsfluit, altfluit, blokfluit, tenorblokfluit, middeleeuwse schalmeien, piano, keyboards, harmonium, zang
Jeroen Goegebuer: viool, mandoline
Jouni Isoherranen: basgitaar
Gabor Humble: akoestische en elektrische gitaar
Jonathan Callens: drums