Hippielegende Donovan gaf een gesmaakt concert op 09/09/10 in de Roma in Antwerpen

Voor de Roma was dit concert een bijzondere stunt. Donovan, jaren 60-icoon en schrijver van hits als ‘Colours’ en ‘Catch the wind’ had al lange tijd niet meer in België gespeeld en met zijn huidige groep had hij alleen nog maar op enkele festivals opgetreden. Wat zou dat geven? De aanwezigen in de uitverkochte Roma kennen het antwoord… Hierbij een tekstverslag met daaronder een fotoverslag. 

Donovan Philips Leitch (intussen 64 jaar) is een Schotse singer-songwriter die populair werd in de jaren zestig. In die tijd werd hij met zijn aan folk verwante popliedjes beschouwd als het Britse antwoord op Bob Dylan, maar zijn liedjes waren veel optimistischer en naïever, waardoor Donovan aansluiting vond bij de hippiebeweging uit die tijd. Zijn eerste singles ‘Colours’ en ‘Catch the wind’ die hij op 19-jarige leeftijd uitbracht, waren meteen een succes. Zijn albums evolueerden van eenvoudige folkliedjes naar meer psychedelische folk, Donovan was een van de eersten die hiermee begon te experimenteren. De jaren 60 waren zijn gloriejaren, de albums die hij later uitbracht braken geen potten meer al bleef hij wel geregeld nieuw werk uitbrengen. Momenteel woont de man in Ierland met de vrouw waarmee hij al 40 jaar samen is. Hij is nog steeds geëngageerd bezig met thema’s als meditatie en wereldvrede.

Donovan trad voor de pauze solo aan.  We zagen een langharige man die zich met overgave aan het concert gaf. Als tweede nummer gooide hij meteen zijn grootste hit ‘Colours’ in het publiek en liet iedereen meezingen. Zijn stem is met het ouder worden wat lager en vooral krachtiger geworden, minder breekbaar dan de jongemannenstem van de hits die we van hem kennen. Maar Donovan was zeer goed bij stem en pakte zijn publiek met gemak in. Donovan was oprecht blij in Antwerpen te mogen spelen, de woonplaats van zijn mentor Derroll Adams. Derroll had hem als 17-18-jarige lessen gegeven en hem geïntroduceerd bij Buffy Sainte-Marie en Joan Baez, en via hen leerde hij dan Bob Dylan kennen, en via Bob Dylan ontmoette hij The Beatles. “And suddenly I had de feeling that it all made sense…”, vertelde hij met lichte ironie.  En dus speelde hij zijn eigen ‘Epistle to Derrol’ en ‘The Rock’ van de grootmeester zelf. Ook ‘Donna Donna’, dat Joan Baez bekend maakte en ‘The Universal Soldier’ van Buffy Sainte-Marie zaten in het eerste deel van de set en werden gesmaakt en enthousiast meegezongen. Andere nummers die me bijbleven waren ‘Little Tin Soldier’ en -I didn’t sleep with all women I wrote about, but I did with most of them- ‘Josie’. Met ‘Catch the wind’ werd het publiek de pauze ingestuurd. Voor het eerst verschenen de contrabassist en de toetsenist op het podium, meteen werd de klank voller en Donovans stem zachter. Een voorsmaakje van wat in het tweede deel zou volgen.

Donovan beloofde voor en na de pauze verschillende keren dat we nog meer bekende nummers te horen zouden krijgen. Een beetje last van een laag zelfbeeld, of de teleurstelling opgebouwd doorheen de jaren? Er zaten immers nauwelijks recentere nummers in zijn set. Donovan kwam over als een vriendelijke mens die het publiek netjes gedoseerd gaf wat het wilde: jeugdnostalgie. Al vond iemand waarmee ik na het concert praatte dat er te weinig bezieling in het concert zat. Ik vond dat nog goed meevallen, maar begrijp dat sommigen van deze hippiegoeroe meer bezieling hadden verwacht.

Na de pauze trad zijn begeleidingsband mee aan. Die bleek zowat integraal uit Dublin te komen: (contra)bas, leadgitaar, drums en keyboard. De muzikanten waren generatiegenoten van Donovan wiens haartooi evenwel minder goed geconserveerd was gebleven. Maar ze speelden goed en verklankten de psychedelische muziek van Donovan zoals die altijd klonk. De volle klanken vulden de ruimte, de rol van het keyboard was daarin zeker niet onbelangrijk. Donovan sprak bezwerender en bracht nummers als o.a. ‘Hurdy Gurdy Man’, ‘Jennifer Juniper’, ‘Mellow Yellow’ en een mooi bezwerend uitgesponnen ‘Season of the Witch’. Als bisnummer kregen we het epische ‘Atlantis’ en toen was het voorbij, na een concert van een tweetal uur. 

De kracht van Donovan is niet dat hij een groot muzikant is, zijn gitaar- en mondharmonicaspel bleven eenvoudig. Maar deze man heeft zeer goeie melodieën geschreven, met teksten die perfect pasten in de tijdsgeest van ‘love and peace’ en uitdrukking gaven aan de gevoelens van een generatie. En die generatie was aanwezig, veel vijfigers, nog redelijk veel met lang haar zelfs. Maar ook jonger volk als ik die de platen van Donovan via hun ouders leerden kennen en waarderen. Donovan is een monument en zo heeft hij zich tijdens het concert getoond. De integrale staande ovatie was verdiend.