Verslag: Richard Thompson in Deurne

Op 30 juni trad Richard Thompson op in het Openluchttheater Rivierenhof in Deurne. Neeka mocht het publiek opwarmen als voorprogramma. Hier volgt een verslag in tekst en beeld van Yourt / Jürgen Aerts.

 

Het is de dag van de akoestische singer songwriters in OLT Rivierenhof. De Antwerpse Neeka mag de spits afbijten voor Richard Thompson. Ze begint met haar assisterende gitarist met ‘French Girl’, een liedje over Carla Bruni. Haar poppy ‘Child in the Wild’ brengt ze al als derde nummer, aan de piano.

In Orphan Boy gaat ze wel hoog in het zingen en kijkt ze eens bezorgd opzij naar de klankman. Waarna ze in haar eentje ‘Handshake’ brengt op piano. Ze krijgt daar een welverdiend en daverend applaus voor. Het moment om aan het publiek uit te leggen dat onder haar laatste nummer van de set normaal een beat staat… om vervolgens te vragen of iedereen niet wat kan helpen. Het nummer is ‘Carsong’, ook één van haar singles. Ik vind het een enthousiast nummer en het publiek doet heel goed mee, tot Neeka een rustpauze aankondigt voor het ‘mellow point’ van het nummer. Al bij al een leuke opener.

Na een korte pauze wandelt een man met een baret het podium op. Hij ziet er jonger uit dan 60 en zo gedraagt hij zich ook. Hij staat er, in zijn eentje, en hij brengt schitterende songs die hij dan nog heel goed speelt ook. Iets wat ook niet iedere songwriter gegeven is.

Vele grote muzikanten coverden reeds zijn nummers overigens. Thompson speelt ze hier akoestisch zoals hij ze gemaakt heeft: de ene keer als een ballad, de andere keer als een catchy popsong. Ook leuk is hoe hij zich verontschuldigd voor de Engelse taal met zijn op elkaar lijkende woorden. Hij vertelt over de LP’s waarop mooie foto’s konden, en lyrics waar je geen vergrootglas voor nodig had om ze te lezen. Alleen jammer als er dan een zetfout in sloop en Nights uiteindelijk Knights werd…: ‘Nights Comin’’.

En plots verwijst hij naar het feit dat het publiek Neeka leuk vond, en dat er werd meegezongen. En met “I need some backing vocals on this one” zet hij ‘Crawl back (under my stone)’ in. Het wordt een langgerekte versie, maar voor een hoogtepunt in een set mag dat ook.

Daarna gaat hij terug de rustigere toer op, met onder meer het ontroerende ‘Down Where the Drunkards Roll’, eentje waarbij het publiek spontaan begint mee te zingen. En voor we het goed beseffen begint Richard na een opmerking over het fantastische weer plots het laatste nummer aan te kondigen. Dit is een nummer “Through the eyes of a soldier”, over ‘dad wat staat voor Bagdad: ‘Dad’s gonna kill me’.

Vrij snel, nog voor het applaus aan kracht begint te verliezen, staat hij terug klaar voor een toemaatje van twee nummers. Hij sluit af met ‘I misunderstood’, nog één van zijn toppers. Schitterend weer, met twee mooie acts en vele knappe songs, wat moet een mens nog meer hebben op een zwoele zomeravond.